Vandaag had ik een vrije dag en was het prachtig weer. Maar ik had geen zin om in zon te bakken, geen zin om de drukke (4-daagse) stad in te gaan en ook geen zin om de hele dag op bank te hangen.
Een paar weken geleden ontving ik per mail bericht dat Fort Pampus voortaan met de Museumjaarkaart te bezoeken is, dus met Mjk op zak nam ik de trein richting Weesp. Daar huurde ik een OV-fiets (zo handig dat ik op elk station alleen maar mijn kaart hoef te laten scannen en dan voor 3,50 een hele dag over een fiets kan beschikken) en ik fietste op mijn gemakkie langs de Vecht richting Muiden. Leuk om al die plekjes die ik alleen vanuit de trein ken, nu eens vanuit een ander standpunt te kunnen bewonderen. Zo ontdekte ik dat achter het foeilelijke station Weesp een heel charmant stadje schuilgaat.
Helaas hier langs de Vecht geen statige buitenhuizen, maar protserige woonboten die het uitzicht op de rivier benemen. Gelukkig maakte het uitzicht aan de andere kant, over de weilanden en langs de oude boerderijtjes aan de dijk veel goed.
Na een kilometer of 4 fietste ik onder de A1 door en Muiden binnen. Ik besloot om eerst door te rijden naar het Muiderslot om daar eens rond te kijken en daarna terug te keren naar de aanlegplaats van het veer naar Pampus.
Het Muiderslot is een slot uit een boekje. Als je iemand vraagt om een kasteel te tekenen verschijnt er iets als het Muiderslot op het papier. De burcht werd gebouwd in de 13e eeuw door graaf Floris V en de beroemdste bewoner was P.C. Hooft, ruim 3 eeuwen later. Hij vertoefde er in de zomermaanden en had nogal veel aanloop. Het slot is prachtig gerestaureerd en ingericht met authentieke meubels en kunst, en met veel aandacht voor details. Zo staan er overal bloemstukken, geschikt met bloemen uit de hoftuin naar de regels van de 17e eeuw.
Voordat ik het slot bekeek liep ik eerst door de tuinen. Er was helemaal niemand, alleen de vogels, vlinders en bijen, de symmetrisch aangelegde bloembedden en het geknisper van het schelpenpad onder mijn gympen.
Na een kopje koffie op de binnenplaats van het kasteel begon de rondleiding. Een aantal zalen zijn zonder gids niet te bezichtigen maar het grootste deel van het slot is vrij te bezoeken.
Daarna fietste ik weer terug naar het vertrekpunt van het Pampusveer. De overtocht was een attractie op zich. Heerlijk in de zon op het bovendek, genieten van zon, wind, uitzicht over het IJ en het geluid van de golven.
Pampus was een verrassing, ik had me niet direct gerealiseerd dat bouwkundig inzicht en technieken mbt wapens in de achttiende eeuw al zo ‘modern’ waren. Nu ik er achteraf over nadenk kan ik het wel plaatsen en is het logisch. Pampus is onderdeel van een verdedigingslinie voor Amsterdam. Het is gebouwd op een zandbank in het IJ. Aanleiding was de bouw van een aantal Duitse oorlogsschepen die zo weinig diepgang hadden dat ze een bedreiging voor Amsterdam vanaf de Zuiderzee konden vormen. Maar al tijdens de bouw van het fort bleek dat deze schepen nooit zouden kunnen varen omdat ze topzwaar waren, het fort is dan ook nooit door defensie gebruikt geweest anders dan voor oefeningen.
Het eiland wordt na decennia van verwaarlozing nu onderhouden door vrijwilligers. Een van deze vrijwilligers verzorgde op heel onderhoudende wijze de rondleiding. Door de donkere gangen en in de kleine kamers onder in het fort kwam de manier waarop de soldaten en hun officieren daar vroeger leefden en werkten tot leven. Het gebulder van de enorme kanonnen in de twee grote geschutskoepels moet oorverdovend zijn geweest tijdens de oefeningen. En steeds bij alles wat je doet, oppassen dat je geen vonken veroorzaakt, omdat alle granaten ter plekke gemaakt worden: een vonkje kon catastrofale gevolgen hebben.
Een aantal ruimtes zijn gerestaureerd, maar een groot deel van het fort is nog in de oorspronkelijke staat. Met films, foto’s en slim computergebruik wordt getracht om te laten zien hoe alles eruit heeft gezien en gefunctioneerd heeft. Na de rondleiding heb ik op eigen houtje nog even rondgedwaald tot de boot naar Muiden weer vertrok. Ik vond het geweldig interessant en heb veel bewondering voor het team vrijwilligers dat het museum draaiende houdt.
Het was een leuke dag, nu weer lekker thuis op de bank 🙂
Mijn Blog 